Into The Wild
Door: Barbara Roozen
Blijf op de hoogte en volg Barbara
20 December 2009 | Nederland, Venlo
“If we admit that human life can be ruled by reason,
The possibility of life is destroyed.”
Ik weet niet zo goed waarom ik Into the Wild de eerste keer niet tot het eind heb gezien. Volgens mij was ik afgeleid door één of meerdere andere functies van de laptop waarop ik thuis films zie, en zodoende al snel de draad kwijt. Toch heb ik de film bewaard, en beschouwde ik het als onvermijdelijk dat ik ‘m eens helemaal zou kijken. En dan met plezier op jouw aanraden. Dat zegt me ook iets over jouw filmsmaak -of je mocht de ongezouten humor hebben mij te willen laten kijken naar een slechte film- en is zelfs een verrassend goed gemikte inschatting van die van mij. Ik houd wel van verhalen die zich langzaam opbouwen maar dan wel een zekere hoogte bereiken, of zoals de titel van het laatste hoofdstuk zegt: Getting to Wisdom. Hoewel, langzaam... Nu ik er meteen aandachtig naar keek was ik ook wel direct geboeid door het verhaal van Chris alias Alexander Supertramp en vind ik hem zelfs wel een held. Hij misstaat zeker niet in het rijtje excentrieke voorbeelden die mijn avonturen inspireren (vooral die achternaam, maar goed, een beetje maf zijn die allemaal wel). Ik zie mezelf nog steeds niet in mijn eentje overleven in Alaska en kom alléén wellicht nooit verder dan de Bulgaarse negorij. Toch zie ik een parallel met zijn behoefte om niet te passen in het keurslijf dat de maatschappij voorschrijft, en de onstuitbare drang de vleugels uit te willen slaan om zelf te vliegen. De vrijheid opzoeken in de wildernis vind ik echter wat ver gaan maar al liftend op reis met enkel een rugzakje ervoer ik het zeker ook. En er is iets herkenbaars in de onverwachte ontmoetingen die hij heeft terwijl hij op pad is. Zo vluchtig als ze soms voorbij zijn, maar dan toch voor lange tijd hun stempel hebben gedrukt. Niettemin zegt Alexander in gesprek met Ron (één van zijn ‘ontmoetingen’):
“But you are wrong if you think that the joy of life principally comes from human relationships. God placed it all around us. It’s in everything, in anything that you can experience. People just need to change the way they look at those things.” (1:58)
Het is een mooie gedachte levensvreugde te kunnen halen uit alles dat we ervaren, óók uit de ervaringen buiten menselijke relaties om. Maar het één sluit het ander natuurlijk niet uit. Ik kan beamen dat alleen zijn af en toe plezierig is, maar soms ook gewoon erg eenzaam, en ik ben daarom blij dat ik, in tegenstelling tot Alexander, nog vóór mijn sterfbed besef dat:
“Happiness only real when shared”
Toch heb ik weleens gedagdroomd dat ik een dergelijk pad zou volgen als Alex: slagen voor een studie, werken in een voor de maatschappij respectabele baan en dan de wijde wereld in trekken. Het heeft iets bewonderenswaardig, en gaat uiteindelijk over de keuze vrij te willen zijn, en het leven niet te laten regeren door verstandelijke redenering binnen de marges van wat ‘burgerlijkheid’ aanvaardbaar vindt. Het heeft ook wel iets dramatisch en drastisch, maar door een uiterste te laten zien rekt het wellicht de bandbreedte in het denken over de plaats in de maatschappelijke kudde.
Maar…, zucht, waarschijnlijk word ik ‘gewoon’ iemands niet al te domme echtgenote met een parttime baan, 2,1 kinderen, en deze tijd van het jaar een dennenboom met lichtjes in de huiskamer in plaats van te allen tijde een hele steppe vol (maar dan zonder lichtjes). Iemand die mensen als Alexander benijdt, er stiekem misschien een beetje jaloers op is, maar die in ieder geval geniet van zijn verhaal en zijn lef om wél te doen waar ik eens van droomde.
Hoewel, ik vertelde zaterdag (5 dec.‘09) nog dat ik niet zo heel hard op weg ben een burger te worden die je je voor zou stellen als voorbeeld gediend te kunnen hebben voor ons Burgerlijk Wetboek. Ambieer ik dan toch meer de avonturen van Alex Supertramp dan een passend burgerlijk maatpak? (Mijn dennenboom is overigens wel burgerlijk nep.) En vormt dat een obstakel om succesvol te zijn in either one or both? Alexander maakt duidelijk een keus om alleen op pad te gaan, zonder bezittingen, formele identiteit en geld. Dat inspireerde mij na te denken over mijn eigen burgerlijkheid, of nog steeds een gebrek daaraan, en van welke keuzes dat het resultaat is.
Ik kan zeggen dat de ervaring nauwelijks bezittingen te hebben een bevrijdende is. Een jaar of drie geleden is het me bijna gelukt mijn bezittingen te reduceren tot het in zijn geheel paste in mijn backpack en een houten kist (I don’t refer to my coffin here). En als je niets bezit kun je al heel veel artikelen uit het BW wegstrepen als niet-relevant. Indirect is dat dus een keuze, hoewel ik betwijfel of ik een huis of een bedrijf zou bezitten al zou ik dat kunnen. Niettemin is de modelburger er één mét bezittingen, dus in dat opzicht scoor ik niet erg hoog.
Mijn inziens is die modelburger ook zonder twijfel een kuddedier, en ik ben dat soms, maar niet per se. Op het spectrum alleen vs de kudde neig ik toch meer naar de kudde, oftewel het gezelschapsdier in mij domineert. En in dit verband mag ik wel opmerken dat Venlo één van de grootste beproevingen tot nu toe is geweest. Venlo is voor mij synoniem met ALLEEN zijn, en exact zo in hoofdletters. Ik durf dat –net zoals Alex anderen verwijten durft te maken- iemand of iets dat soms te verwijten. De Venlonaren bijvoorbeeld, in deze vaak het slachtoffer. Mijn collega´s zijn nu en dan de oorzaak: in Brabant wordt je nog weleens uitgenodigd een biertje te drinken op vrijdagmiddag (dat denk ik dan) maar in Limburg doe ik dat altijd alleen.
But of course: in the end it’s me. It’s my choice to live here for my job, to go through loneliness until it’s not lonely anymore, and to find the power within and not to depend on some fixed external force –without ignoring it’s there. Or so I would like to believe.
Mijn overlevingsstrategie is er aldus één van onafhankelijk kunnen zijn van formeel vastgelegde relaties (huwelijk, ouderschap, levensverzekering). Hoewel ik zelden écht alleen ben in fysieke zin (kennissen, collega’s, voorbijgangers). De fysieke aanwezigheid van mensen staat hier ook los van de geestelijke en vriendschappelijke band met hen (familie, vrienden). In hoeverre lukt het om uit het niets gelegenheidsrelaties te creëren? Wanneer worden ze meer dan dat? Kan ik hier op iemand rekenen? Where are my friends? Beter een goede buur dan een verre vriend? De strategie wordt aldus tweeledig: enerzijds heb ik het talent ontwikkeld met vrij veel gemak contact te leggen met andere mensen, anderzijds ben ik er wel bij gebaat als ik ook zonder deze relaties en contacten van het leven kan genieten.
Wellicht wil het feit dat ik bovenstaande vragen stel zeggen dat ik behoefte heb aan menselijke relaties of all sorts. Sterker nog: I love ‘m. En ik zou nooit de beslissing maken om er net als Alex afstand van te doen. Familie, vrienden, omhelzingen, botsingen: ze kleuren het leven en ik zou niet zonder willen.
Alles in overweging nemende bespeur ik het ontwijken van een ander aspect dat mij er gemakkelijk voor deed kiezen maar weer eens de biezen te pakken en te vertrekken. Of eerder een gebrek daaraan. Hoe verzot ik ook ben op romantische liefde het is me niet zo gegund. Ik denk dat mijn vrijgevochten bestaan en daaruit voortvloeiende zelfstandigheid me mooi maakt, maar niet aantrekkelijk. Spannend, maar daardoor te onberekenbaar, sociaal maar eigenwijs, niet dom, maar wellicht ook iets té bijdehand…
Dus, indien romantische liefde bij voorkeur aan de basis van de burgerlijke staat is, is iedere redenering die volgt uit een hypothetisch burgerlijk bestaan zinloos. Liefde valt niet te rationaliseren en evenmin te voorspellen. Of ik wens dat niet te doen. En liefde maakt mij in ieder geval impulsief, en:
Indien het handelen vanuit liefde niet beredeneerd dient te zijn maar juist gevoelsmatig, en dit een bijzonder vreugdevol en vrolijk gevoel is (en de daden die eruit volgen evenzo), is het juist het ultieme voorbeeld van ‘the joy of life which comes from human relationships’.
Aldus mijn reflectie op Into the Wild, gezien op 5/12/09.
Bewerking van een brief die ik destijds aan iemand heb geschreven, maar nu misschien wel relevanter is dan ooit.
The possibility of life is destroyed.”
Ik weet niet zo goed waarom ik Into the Wild de eerste keer niet tot het eind heb gezien. Volgens mij was ik afgeleid door één of meerdere andere functies van de laptop waarop ik thuis films zie, en zodoende al snel de draad kwijt. Toch heb ik de film bewaard, en beschouwde ik het als onvermijdelijk dat ik ‘m eens helemaal zou kijken. En dan met plezier op jouw aanraden. Dat zegt me ook iets over jouw filmsmaak -of je mocht de ongezouten humor hebben mij te willen laten kijken naar een slechte film- en is zelfs een verrassend goed gemikte inschatting van die van mij. Ik houd wel van verhalen die zich langzaam opbouwen maar dan wel een zekere hoogte bereiken, of zoals de titel van het laatste hoofdstuk zegt: Getting to Wisdom. Hoewel, langzaam... Nu ik er meteen aandachtig naar keek was ik ook wel direct geboeid door het verhaal van Chris alias Alexander Supertramp en vind ik hem zelfs wel een held. Hij misstaat zeker niet in het rijtje excentrieke voorbeelden die mijn avonturen inspireren (vooral die achternaam, maar goed, een beetje maf zijn die allemaal wel). Ik zie mezelf nog steeds niet in mijn eentje overleven in Alaska en kom alléén wellicht nooit verder dan de Bulgaarse negorij. Toch zie ik een parallel met zijn behoefte om niet te passen in het keurslijf dat de maatschappij voorschrijft, en de onstuitbare drang de vleugels uit te willen slaan om zelf te vliegen. De vrijheid opzoeken in de wildernis vind ik echter wat ver gaan maar al liftend op reis met enkel een rugzakje ervoer ik het zeker ook. En er is iets herkenbaars in de onverwachte ontmoetingen die hij heeft terwijl hij op pad is. Zo vluchtig als ze soms voorbij zijn, maar dan toch voor lange tijd hun stempel hebben gedrukt. Niettemin zegt Alexander in gesprek met Ron (één van zijn ‘ontmoetingen’):
“But you are wrong if you think that the joy of life principally comes from human relationships. God placed it all around us. It’s in everything, in anything that you can experience. People just need to change the way they look at those things.” (1:58)
Het is een mooie gedachte levensvreugde te kunnen halen uit alles dat we ervaren, óók uit de ervaringen buiten menselijke relaties om. Maar het één sluit het ander natuurlijk niet uit. Ik kan beamen dat alleen zijn af en toe plezierig is, maar soms ook gewoon erg eenzaam, en ik ben daarom blij dat ik, in tegenstelling tot Alexander, nog vóór mijn sterfbed besef dat:
“Happiness only real when shared”
Toch heb ik weleens gedagdroomd dat ik een dergelijk pad zou volgen als Alex: slagen voor een studie, werken in een voor de maatschappij respectabele baan en dan de wijde wereld in trekken. Het heeft iets bewonderenswaardig, en gaat uiteindelijk over de keuze vrij te willen zijn, en het leven niet te laten regeren door verstandelijke redenering binnen de marges van wat ‘burgerlijkheid’ aanvaardbaar vindt. Het heeft ook wel iets dramatisch en drastisch, maar door een uiterste te laten zien rekt het wellicht de bandbreedte in het denken over de plaats in de maatschappelijke kudde.
Maar…, zucht, waarschijnlijk word ik ‘gewoon’ iemands niet al te domme echtgenote met een parttime baan, 2,1 kinderen, en deze tijd van het jaar een dennenboom met lichtjes in de huiskamer in plaats van te allen tijde een hele steppe vol (maar dan zonder lichtjes). Iemand die mensen als Alexander benijdt, er stiekem misschien een beetje jaloers op is, maar die in ieder geval geniet van zijn verhaal en zijn lef om wél te doen waar ik eens van droomde.
Hoewel, ik vertelde zaterdag (5 dec.‘09) nog dat ik niet zo heel hard op weg ben een burger te worden die je je voor zou stellen als voorbeeld gediend te kunnen hebben voor ons Burgerlijk Wetboek. Ambieer ik dan toch meer de avonturen van Alex Supertramp dan een passend burgerlijk maatpak? (Mijn dennenboom is overigens wel burgerlijk nep.) En vormt dat een obstakel om succesvol te zijn in either one or both? Alexander maakt duidelijk een keus om alleen op pad te gaan, zonder bezittingen, formele identiteit en geld. Dat inspireerde mij na te denken over mijn eigen burgerlijkheid, of nog steeds een gebrek daaraan, en van welke keuzes dat het resultaat is.
Ik kan zeggen dat de ervaring nauwelijks bezittingen te hebben een bevrijdende is. Een jaar of drie geleden is het me bijna gelukt mijn bezittingen te reduceren tot het in zijn geheel paste in mijn backpack en een houten kist (I don’t refer to my coffin here). En als je niets bezit kun je al heel veel artikelen uit het BW wegstrepen als niet-relevant. Indirect is dat dus een keuze, hoewel ik betwijfel of ik een huis of een bedrijf zou bezitten al zou ik dat kunnen. Niettemin is de modelburger er één mét bezittingen, dus in dat opzicht scoor ik niet erg hoog.
Mijn inziens is die modelburger ook zonder twijfel een kuddedier, en ik ben dat soms, maar niet per se. Op het spectrum alleen vs de kudde neig ik toch meer naar de kudde, oftewel het gezelschapsdier in mij domineert. En in dit verband mag ik wel opmerken dat Venlo één van de grootste beproevingen tot nu toe is geweest. Venlo is voor mij synoniem met ALLEEN zijn, en exact zo in hoofdletters. Ik durf dat –net zoals Alex anderen verwijten durft te maken- iemand of iets dat soms te verwijten. De Venlonaren bijvoorbeeld, in deze vaak het slachtoffer. Mijn collega´s zijn nu en dan de oorzaak: in Brabant wordt je nog weleens uitgenodigd een biertje te drinken op vrijdagmiddag (dat denk ik dan) maar in Limburg doe ik dat altijd alleen.
But of course: in the end it’s me. It’s my choice to live here for my job, to go through loneliness until it’s not lonely anymore, and to find the power within and not to depend on some fixed external force –without ignoring it’s there. Or so I would like to believe.
Mijn overlevingsstrategie is er aldus één van onafhankelijk kunnen zijn van formeel vastgelegde relaties (huwelijk, ouderschap, levensverzekering). Hoewel ik zelden écht alleen ben in fysieke zin (kennissen, collega’s, voorbijgangers). De fysieke aanwezigheid van mensen staat hier ook los van de geestelijke en vriendschappelijke band met hen (familie, vrienden). In hoeverre lukt het om uit het niets gelegenheidsrelaties te creëren? Wanneer worden ze meer dan dat? Kan ik hier op iemand rekenen? Where are my friends? Beter een goede buur dan een verre vriend? De strategie wordt aldus tweeledig: enerzijds heb ik het talent ontwikkeld met vrij veel gemak contact te leggen met andere mensen, anderzijds ben ik er wel bij gebaat als ik ook zonder deze relaties en contacten van het leven kan genieten.
Wellicht wil het feit dat ik bovenstaande vragen stel zeggen dat ik behoefte heb aan menselijke relaties of all sorts. Sterker nog: I love ‘m. En ik zou nooit de beslissing maken om er net als Alex afstand van te doen. Familie, vrienden, omhelzingen, botsingen: ze kleuren het leven en ik zou niet zonder willen.
Alles in overweging nemende bespeur ik het ontwijken van een ander aspect dat mij er gemakkelijk voor deed kiezen maar weer eens de biezen te pakken en te vertrekken. Of eerder een gebrek daaraan. Hoe verzot ik ook ben op romantische liefde het is me niet zo gegund. Ik denk dat mijn vrijgevochten bestaan en daaruit voortvloeiende zelfstandigheid me mooi maakt, maar niet aantrekkelijk. Spannend, maar daardoor te onberekenbaar, sociaal maar eigenwijs, niet dom, maar wellicht ook iets té bijdehand…
Dus, indien romantische liefde bij voorkeur aan de basis van de burgerlijke staat is, is iedere redenering die volgt uit een hypothetisch burgerlijk bestaan zinloos. Liefde valt niet te rationaliseren en evenmin te voorspellen. Of ik wens dat niet te doen. En liefde maakt mij in ieder geval impulsief, en:
Indien het handelen vanuit liefde niet beredeneerd dient te zijn maar juist gevoelsmatig, en dit een bijzonder vreugdevol en vrolijk gevoel is (en de daden die eruit volgen evenzo), is het juist het ultieme voorbeeld van ‘the joy of life which comes from human relationships’.
Aldus mijn reflectie op Into the Wild, gezien op 5/12/09.
Bewerking van een brief die ik destijds aan iemand heb geschreven, maar nu misschien wel relevanter is dan ooit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
